کد مطلب:30034 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:23

گنجینه پرسمان » اعتقادات

آيا ايمان به امور غيبي، مقدمه ايمان به خداوند است يا ايمان به خداوند را آسانتر ميكند؟ آيا عشق و محبّت از امور غيبي بوده و در افزايش ايمان مؤثر است؟

ابتدا لازم است معناي امور غيبي را دانسته و سپس نقش آن در ايمان به خداوند را بررسي نماييم.

غيبت به معناي پوشيده شده و پنهان است و معناي آن، اموري است كه از دايره آگاهي حسي (از حواس) انسان خارج است.

به عبارت ديگر از حوزه ماديات بيرون است. در آيات بعضي از امور غيبي بيان شده كه عبارتند از: خداوند، رستاخيز و ملائكه. برخي از امور ديگر مانند تأييد و كمك الهي به انسان، راهنمايي و ياري از طرف فرشتگان الهي، تأثير دعا و معنويت در زندگي انسان، حقايق روحي و معنوي در وجود انسان از امور غيبي اند.

خداوند در آيات آغازين سوره بقره، قرآن را عامل هدايت پرهيزكاران معرفي مينمايد. در معرفي پرهيزكاران پنج صفت براي آنان بر ميشمارد كه در صدر آن، ايمان به غيب است؛ بنابراين ايمان به غيب، در انسان تقوا و آمادگي براي دريافت هدايت الهي ميكند. پس اين نسخ صحيح است كه ايمان به امور غيبي و بيرون آمدن از عالم خاك و ماده و لذّتهاي مادي و هر آنچه انسان را اسير خاك و دنياي تنگ و محدود ميكند، در انسان ايجاد آمادگي براي دريافت فيض الهي و ايمان به پيامبران ميكند و مقدمهاي براي رسيدن به عالم ملكوت ميشود.

آن كس كه زندگي را در ماه و ماديات و جسم و تن منحصر نبيند و افق ديد و روشنايي دل او به سوي پنجره ديگري از جهان كه فراتر از عالم ماده است، باز شود، طبعاً به حقايقي دست مييابد كه شخص محروم از آن و اسير خاك و ماده بدان دست نمييابد.

تو كز سراي طبيعت نميروي بيرون

كجا به كوي حقيقت گذر تواني كرد؟!

چگونه طرف كنم در فضاي عالم قدس

كه در سراچه تركيب تخته بند تنم!

همان گونه كه ايمان به اين امور، مقدمهاي براي رسيدن به عالم معني و ملكوت و ايمان به خدا و پيامبر است، ايمان به خداوند نيز موجب افزايش ايمان انسان به امور غيبي و نقش و تأثير آن دز زندگي انسان ميشود. در آيات الهي، مؤمنان به ايمان دوباره فراخوانده شدهاند و معناي آن اين استكه بايد ايمان واقعي يافته و آن را افزايش دهند و به اعتقاد ظاهري بسنده نكنند: يا ايّها الّذين آمنوا آمِنوا باللَّه و رسوله....(2)

اين آيه هم چنين ميفهماند كه ايمان داراي مراتب است و انسان براي رسيدن به بالاترين مرتبه ايمان فراخوانده شده است.

اما حديث عشق و طريق آن بسيار دقيق و البته خطرناك است.

طريق عشق طريقي عجب خطرناك است

نغوذ باللَّه اگر به مقصد نبري!

عشق اگر واقعي و حقيقي باشد و انسان را به مقصد و هدف عالي كه رستن از خود خواهي و خود پرستي است، برساند و تمام ديده انسان را معطوف معشوق واقعي نمايد، نه تنها مقدمهاي براي ايمان به خدا است، بلكه از يك جهت در بالاترين مرتبه ايمان قرار دارد كه انسان مجذوب معشوق واقعي و حقيقي (خداوند) ميشود.

عشق و محبّت در اوّلين مرتبه، انسان را از دام خودخواهي رها كرده و متوجه ديگري ميكند و انسان احساس نياز ميكند و از اين طريق انسان را به ضعف خود آگاه ميكند. در اين حال ميتواند پردهاي از عالم غيب را به نمايش بگذارد و از طريق ديگر موجب تلطيف روح انسان و آمادگي درون او براي دريافت حقايقي غيبي و ايمان به خداوند ميشود، نيز ايمان به دريافت فيض و هدايت الهي كه از طريق پيامبران خويش به انسانها ابلاغ نموده است، همانند سلمان فارسي كه عشق به رسيدن به حقيقت او را از ديار خود پس از سالها به سرزمين گرم و خشك عربستان ميرساند و در اين راه از رنجهاي بي شمار و اسارت بي نصيب نميماند تا سرانجام سلمان محمدي(ص) سلمان منّا أهل البيت.

عشق هايي كز پي زنگي بُوَد

عشق نَبْوَد، عاقبت ننگي بود